Strip

Tease me into sadness
Of burning negativity
Like a flowing river
In corners unknown
Through all cities

Veins pumping pain
Spreading fear in air
No tears fall only rain
We hide
Under umbrella's and
Facial expressions
Like make-up
Until red lips grow
Making clowns out of us

I wanna dive
Back, back
Into myself
Splashing out what's not mine
Refresh with deepness
Of all that is positive in me

Strip off all
Barefoot I dare
The hell with the fire of passion

In your world we came

Bite the lumbs of sugar
Taste on your tongue
A piece of earths sweetness
Swallowed with çay leaves water

Bite the soft lips of mine
Taste on your tongue
A part of earths warmth 
Swallowed with Istanbul night life

We 

Go up
The stairs
Passing love making sounds
I follow 
Your leading hands
You unlock 
The door 
And open up
To me

We are

In the ugly hotel room
Contradicting in our embrace
The darkness of you
Contradicts in my embrace
The light of me
Contradicts in your embrace

We are even

Name it
Try all your tryings
Struggle with the fight
Deny the taste

From your tongue
The word will not leave
Though you hold it
You went deep 
Into me
My love

In your world
We came 
To be

The drift

Understand where I stand
Me here you there
Walking with the moon light
With my fellow dogs
Away from smoke
Going up with the men
The Turkish ones hunt me
Passing country borders
Drifting from where I stood
To the arms of our past

Understand where I stand
You here me there
You are loving 

But her

Beyond my reach
Keeps my head 

Crossing the border

My blood embraces 

The white moon trying

To catch the white star 

Understand

That I am standing

Where I am going

On for for ever

Without goodbyes
Towards no beginnings

Hunting love

Fool religion

Fool yourself

You can not fool me

Hunt love

Down into the deep

Find natures root

Pushing through all your trying

The pray now hunts you

Killing you 

Trials for survival 

Your being

Deny the air

You breathed me

One night in a lifetime

It puts wrong promises back

Back on to the right track

Hope I broke you

Open up to me

It is time 

Let the dirt seep out

Showing basic layer

Yours shine

Did you not see my eyes?

Light up

Let the darkness

Be its own mistake

I know

Love is hunting you

You can not fool

Anyone but yourself

Breath again

Wakker schudden

Je verspilt je mogelijkheden

Met een ander gezicht dat ik zie
De tijd neemt me mee
Naar nieuwe mogelijkheden
Een voor een vervangen ze
Je dromen die je niet durft te leven
Nog even en ik zeg je als je niet meer twijfelt
Dat ik twijfel
Vanwege een andere gezicht
Dat geen ander twijfel heeft dan mijn laatste beetje twijfel voor jouw
Iemand die durft te leven
En mijn dromen tot werkelijkheid wil brengen
Hij schudt me wakker
Dat ik geen droom hoef te zijn
In zijn leven
In mijn leven

a translation for the interested:

Awaken

You're wasting your opportunities
With another face I see
I'm taken by time
To new opportunities
One by one they replace
Your dreams that you dare not live
Soon, I will tell you when you haven't any doubts left
That I doubt
Because of an other face
One that has no other doubt than my last bit of doubt for you
Someone who dares to live
Wants to make my dreams reality
He awakens me:

I do not have to be a dream
In his life
In my life

Read me

Go beyond my cover
Dare to read my lines
Turn my pages
Make notes on my skin
Go deeper into me
...even deeper
Find your maybes dissolving
Making a chapter together
...or more

Head above water

Laps one
I am alone

Laps two
I am aware I am not alone

Laps three
I am with the buildings, the hills and the sky

Laps four
I am with him

Laps five
He is still in my head

Laps six
Even in my fantasy

Laps seven
He is looking at me

Laps eight
Actually he is not

Laps nine
He is always in my head

Laps ten
I forgive myself my fantasies

Laps eleven
I let him see me

Laps twelve
I let him touch me

Laps thirteen
While I swim I look at him looking at me

Laps fourteen
I should stop these thoughts

Laps fifteen
I should let go

Laps sixteen
I am aware the process of goodbye takes time

Laps seventeen
This is important

Laps eighteen
Feeling happy I am going somewhere

Laps nineteen
Feeling so sad about it at the same time

Laps twenty
I feel the water touching my skin

Laps twenty one
I feel my body`s sadness

Laps twenty two
I feel my body`s strength

Laps twenty three
He will be always there and never

Laps twenty four
I am almost there

Laps twenty five
I should get out and go on

Proost

Nog één keer
Drink ik uit je cola flesje
Het enige (dorstlessende)
Wat ik van je heb

Een voor een laat ik nu
De tranen er in druppelen

Ik doe de dop op mijn verdriet
Schud het wat
Kijk naar de doorzichtigheid ervan

Ik geef de leegte gevuld terug
"Neem een slok"
Deel in mijn verdriet
Laat me daar ook niet alleen in
Weet wat ik heb moeten slikken

Verbloemen

Fanfare afgebeld
Check

Jurkje teruggehangen
Check

Woorden verscheurd
Check

Die colwnsact was toch te duur...

Geen afscheid
Denk je?

Een abrupte en bittere verpakking
Verbloemt, blijft afscheid

---
Het had anders...
Het had mooier...

Wakker worden (ik kijk naar je, in je colbertje, met je sekshaar dat je ongemoeid laat)

Heb je deur achter mij dicht gedaan
Mijn geur achtergelaten
Niet teveel gelucht
De kreukels in het bed
Niet teveel gladgestreken
Het licht toegelaten
Gordijnen geopend
Zodat je kunt ruiken, kunt zien
Mij en ons

Je opent je deur steeds een stukje verder
We bloeien op naar onze zomer

De bus missen

Zeg me 'sorry geen dienst'
Rijd me vandaag voorbij
En pik me morgen weer op

Je woorden rijden over mij heen
Ik blijf onderweg naar je liggen
Geen rechts of linksom aangegeven
We komen nergens

Beetje buitenland

Mijn huis, of wat het ooit was, wordt onzichtbaar leger. Hoe meer alles uit de kasten en dozen komt en verspreid ligt om geselecteerd te worden: houden = opslaan, verkopen, weggeven, weggooien, hoe meer troep ik lijk te hebben... gehad. Veel is al in mijn hoofd afgeschreven, niet meer van mij.

Een dekbedovertrek blijkt al herinneringen te geven. Hoe je dat pas beseft wanneer je veel opgeeft. Hoe stof al doet denken aan een Johan de Wittstraat waar ik kwam te wonen met hem die later mijn ex man werd. Hoe ooit er een glas kapot viel en ik inhaleerde de rook van een relatie dat al gedoemd was en toch onder en boven de lakens vurig was. We brandden op.

Een sjaal uit Marrakech, een shirt uit India, de glazen waar we (ik ga Je missen) uit
dronken, het dienblad dat een performance diende.

Mijn backpack wacht om ingepakt te worden, klaar voor een werelds avontuur. Klaar om die vrijheid waar ik naar snak verder tegemoet te komen. Zonder bezit en zonder thuis. Noem dat thuisloos... Daar waar ik ben is mijn thuis. Like a rolling stone.

Dingen opgeven door te gaan... als ik zou blijven zou ik meer opgeven: mezelf. Missen, oh ja veel, vooral plekken die me herinneren aan een eerste zoen, minder de plekken die mij herinneren aan de dingen die niet mochten zijn. En toch, alles is een dierbaar onderdeel van het leven, mijn leven.
Vrienden, familie.... Hoe verder weg, hoe dichterbij sommige mensen komen. Als het afloopt, dan heb ik de goede herinnering en anders de unieke hechte band, die daardoor juist zal aangegaan worden. Sommige dingen lopen af, zodat andere dingen kunnen beginnen. En ik schreef hem en moet het hier ook delen: Als het leven leven een uitdaging is, waarom niet kiezen voor de leukste?

Markt, Den Haag, 30 april 2012.
Het begon met ruzie tussen iemand die later kwam en het tot zijn plek had gebombardeerd. De vrouwen werden kwaad, anderen kwamen erbij, politie werd betrokken. De mensen kwamen er omheen drommen, vlakbij waar ik stond en kon het niet laten te zeggen: nu jullie er toch staan, kijk eens naar wat ik allemaal te koop heb. Phew, er werd weer wat gelachen.
De markt van vandaag gaf me het gevoel alsof ik mij al een beetje in het buitenland waande, al deed het aanwezige oranje dat gevoel voor een groot deel weer teniet. Een lange dunne jongen in tulband wist goed zaken te doen, een Ghanees deed me een indirect huwelijksaanzoek met een bekende combi van zowel verlegen als dwingend dat sommige Afrikaanse mannen zich eigen hebben gemaakt.
De armoedige jochies naast mij die hun zonnebrilletjes brutaal verkochten met toezicht van een niet bepaald sjofele vader, deed je door hun IQ, dat duidelijk laag was, je bijna ook in een ander land gewaand voelen.

Wat geld rijker en wat inboedel gelukkig armer, trok ik met de resterende spulletjes weer terug naar dat huis waar ik al afscheid van heb genomen. Ik voel de hallo in mij opwellen...

Ik ben zwanger van mijn leven.

Recycling

Stukje verscheurd papier
Glipt uit mijn handen
    waait weg
Verstild volg ik dit
Dat poëtischer is
    dan het gedicht
    dat er nog deels op staat
Dan ren ik
    mijn verleden achterna
Raap het op
    en gooi het in de papierbak

Afval

Teleurstellingen scheuren
De ene na de andere foto
Valt in stukken op de vloer
Soms ontglipt mij een lach
Dat ik niet vangen kan
Terwijl mijn verleden 
in de prullenbak belandt

Winnaar

Gedag zeggen tegen mijn grootste vergissing: mezelf
Ik straf mezelf op een nieuw leven
Trakteer mezelf op tranen
De eenzaamheid viert
Een zoveelste trofee van falen
Het prijkt mijn gedachtenkast
Glinstert bijna in trots
Ik doe toch iets goed... verkeerd

Uit roep tekens

Nee, dat mag niet
Mij ophangen
Ik wil je nog veel
Van het nutteloze zeggen

Uit knop op een mobiel
Pijnlijk simpel
Ja, dat doe je toch

Niets nuttigs ertegen in te brengen
Luister ik naar je 'dag'
Het woordje scheurt aan alle kanten
Mijn leven open

Niet eens bloemen

Woordkeuzes graven mijn liefdesgraf
Als ik wist welke ik moest spreken
Daarmee hem bekoren kon...

Dan was ik made in Japan
Van vlees en bloed zijn bleek ik
Bloedend door één zin

De afwijzing scheurt mijn ziel 
Op de plek waar het ooit mijn hart verving
Nu vult het zich met leegte

Hij nam geluid uit de lucht
Zelfs geen briesje van hoop op leven

Waar hij ooit zaden gaf
Gooit hij geen aarde op het graf na
Niet eens bloemen

Het schone zwart

Geschreven voor Barbette als cadeau voor het verwelkomen van een nieuw levensjaar


Met haar ogen koud
Nam ze zijn zwijgen aan
En streek haar liefde voor hem plat
Als horizon voor de toekomst
De kleur trok uit de bomen
De hemel boven haar en de man voor haar werden een zelfde grijs
En daarmee onzichtbaar
In zwart wit vormden zich andere contrasten om op te focussen
De bodem waaruit de rozen nog in lippenrood zich toonden
De schaar in haar hand ontdeed de kleur
Stelen met doorns kwamen onder schoonheid vandaan
En sneden haar handen in onmacht open
Al het rood verdween als voedsel voor de bodem
Tijd zou komen
Dat kleur terug zou keren
Vanuit de diepte
En het zwart zich in haar mascara zou herinneren aan vervlogen tijden

Verhaal in het kind

In opdracht van Onur Kilincci voor zijn site www.onurkilincci.com

Gesloten ogen openen de mijne verder. Zijn levensadem adem ik in. Hij komt door het oog van de camera dichterbij. Hier wordt het gezegd door te kijken. Dekens worden opzij geschoven, familie en vrienden worden een eigen cultuur, grenzen van landen worden omarmd. Soort van een sprookje, zonder een slecht of een goed einde, alleen alle hedens samen die zijn verhaal vormen.

Je verhaal in het kind

Op blauw omringd door dolfijnen

Zeeen over gaan

Tot liefde naast je slaapt

Het beweegt mij, ik blijf hier nog even stilstaan. Ik word onderdeel van waar ik nooit volledig onderdeel van kan zijn. Alhoewel ik al meer dan tien jaar deelneem aan zijn reis, vanaf de eerste foto meegenomen. Gevangen in zijn verhaal, verlaat ik mijn woorden...

- Viviane Rose

Vinger op de zere plek

Mijn geest geeft mezelf de middelvinger
Haalt de ringvinger uit zicht
Hun vergeef ik direct
Alleen mezelf nooit
Als ik mijn handen steeds
Ophoud in bedelen
Voor liefde

Voor liefde vergaan

Ik speelgoed van onzekere gedachten
In lingerie wachten
Ook in de kou
Twijfels ontwijken
Die rake klappen geven
De bokswedstrijd van hun angsten
Worden monsters
Ze slokken mij op
Verpulveren vrijheid

Claimen

Ja, een vlag
Met grote opdruk
'DIT IS VAN MIJ'
Plant ik in je huid
Nee niet subtiel
Met veel geweld
Claim ik je de mijne:
Je lichaam
Waarin je gedachten

Dit alles
Zeg ik
Zodat ik je angsten
Kan verzachten
Met bovenstaande
Nonsens

Keukentafel

Op zijn Grieks

Borden breken, versplinteren

Vorken en lepels

Samen met de vaas met bloemen

Met 1 haal van tafel geveegd

Til me op de keukentafel

Kleding verspreidt zich als confetti

De kaars glinstert in genot

. . .

We hijgen heftig na

Op mijn borsten verharde

Kaarsvet en meer

Het bed wacht tot we moe zijn

En in beginnend daglicht

Zacht verder vrijen

De bank staart in afwachting

Jaloersig naar de grond

Waar ik je meeneem

Dieper de nacht in

De keukentafel glimt na

Van boter en olie

Muren

Gezocht: muur

Druk mij waartegen jij mij wil nemen
Ik vang je op met open armen en benen


Gevonden: muur

Tegen muren aanlopen
Met bordjes: ik waak hier: ‘geduld’
Ik klop met mijn hoofd aan
Tot bloedens toe
Geen man doet open

Niemand leeft

Niemand leeft

Ademen wordt gewoonte

In onze bewegingen staan we stil

We denken de wereld te begrijpen

Maar we begrijpen onszelf niet eens

Vers

Je geurt hangt als parfum
Om mij heen
Geven mij
Neigingen van happen

Lege potjes vangen
Enkel meer leegte
Dus kom snel weer
Nu het ruiken van je
Tot herinnering is
En het naar herkenning snakt

Dat ene moment

Aan mijn liefde van nu, omdat ik weet hoe het voelt... al is het nooit hetzelfde.
  
 
(een kleine twee jaar terug in de tijd...)

Daar stond ik
Voor een station
En toen viel het in
Met een decor
Van grijze tegels en bebouwing
Met het geluid van geratel over rails
De wolken bewogen
Als een dikke benauwde deken
Vertraagd in de tijd

Een moment dat bijblijft
Als dat ene moment

Het was over
Duidelijk
Er was geen mogelijkheid meer terug

---

Een dag later
Stond ik daar
Op je verjaardag nota bene
De afwas speelde zich af onder mijn handen
Mijn hoofd stond anders

Je viel stil
Het was je duidelijk
Er was iets

Er was geen mogelijkheid meer terug

Door mijn tranen heen
De jouwe in de maak
Vertelde ik je:
“Het is over”

Grenzeloos

Een druppeltje speeksel
In je mondhoek
Het moment bewaarde zich als een film still

In mijn fascinatie vergat ik
De gereedheid van mijn tong
Om te likken
Het te laten versmelten met mijn vocht

Of was het al ons vocht?
Dat samen kwam
Na tongen als een danspaar elkaar omcirkeld hadden

Zelfs je tandenborstel zou ik likken
Noem dat vies
Ik noem het bij zijn naam
Grenzeloze hartstocht

Krassen

Vele krassen maken donkerblauwe papiertjes met restjes blank
Tegen het licht gehouden
Vaag letters zien
‘I k  h o u  v a n  j o u’
Kenners van pennenstreken ontwaren het sneller

Vier woordjes die ik herhaal
Tot ik vergeet niet dement te zijn

Kan het echt niet?
Ik kras me een ongeluk
Nogmaals eroverheen
Doorheen papier
Beseffen van bodem

‘j o u’ blijft bestaan

Leegte vullen

Wat liefdesverdriet met een vrouw doet

Voedsel als medicijn
Gezicht té vol:
Ophopende tranen
Gevoelens onmachtig zijn

Machtig eten
Ermee volstouwen
Om geen ruimte voor hem te bewaren

Voor en na

Voor en na
Jij altijd
Ik nooit samen
Teveel aan trek
Verzachten met tussendoortjes

Wat is in een naam?

Als kind leerde ik letters aan elkaar rijgen
Elke letter in een woord verbonden, elkaars handje vasthoudend, uit angst de weg der betekenis kwijt te raken

Zo schrijf ik je naam
In mijn hoofd steeds

Ik streel over de onafgebroken lijnen heen met mijn tong
Al je klanken laat ik klinken
Tot het zo vaak is
Dat ik niet weet waar de echo begon of eindigde

Je zei: wat is in een naam?
Niets
Dat moet ik ook rationeel schoorvoetend toegeven
En toch

Diegenen die mij mijn hand schudden
Je naam daarbij noemde
Deed mijn hart sprongetjes maken
Van die bokkensprongetjes zo blij

Het verbaast mij niets
Dat je naamgenoten
Denken dat ik enigszins gek ben
Ze weten alleen niet dat dat op jou is

Wonden likken

Wil je met mij trouwen?
Zodat we kunnen scheiden
De ellende eindelijk kunnen vieren*

Heb jij een oven?
Ik heb deeg
Dan bak ik je taarten
Spuit jij de sojaslagroom eroverheen schat?

Mag ik nu
Eén naar je gezicht smijten
Niet bukken, das niet eerlijk!
Nu jij! Gooi! Het mag

Met mijn nek uitgestoken, weer, gun ik je veel

Als het mij raakt, voel ik je
En nu elkaar aflikken
Ik jouw gezicht

Jij de mijne


* ‘De ellende vieren' zijn woorden die ik cadeau kreeg

Het (wel heel erg) wilde westen

Als ik opeens hardop lach zonder zichtbare reden, is dat veelal mijn levendige fantasie die heel soms mijn rationele doen en laten opzij duwt... gooit... smijt!
Bij het lezen van onderstaande raad ik aan het volgende te beluisteren en eventueel te herhalen: link

Luchtalarm gaat af. Lucht trilt. Mannen rennen geschrokken naar binnen, bonken op de deuren, roepen om hulp, schuilen in portieken, kijken schichtig om de hoek... Dan is de lucht stil.
Als spelden zouden vallen, zou je ze kunnen horen. Vraag me alleen af wie ze dan zou moeten laten vallen en waarom in evoluties naam?

Met een stevige tred loop ik door de hoofdstad. Gericht nergens heen. Mijn sfeer is krachtig, gedreven, opgewonden, gewoon gei... Hé, waar zijn de mannen? Abrupt sta ik stil. Mijn ogen knijpen zich samen tot gemene streepjes en zoeken mijn blikveld af. Een mannenschoen ligt eenzaam verlaten midden op straat. Een stropdas rolt voorbij.
Langzaam kom ik weer in beweging, mijn hakken echoën over de Herengracht. Geen heren, geen mannen, knullen, knapen, jongens, geen van dit alles. (Andere vrouwen en homoseksuele mannen zijn geband uit dit verhaal. Noem het discriminatie, noem het respectvol, net waar je zin in hebt.)

Mijn aanwezigheid geurt de lucht. Feromonen dringen de kieren van de woningen binnen. De mannen worden rusteloos. Het is bijna bloedstollend. Wie wordt prooi?
De lucht botst en heeft haar match gevonden.
Zijn drang is groot, getrokken door het aroma doet hij de deur op een kier om het verder te kunnen opsnuiven. Hij trekt het niet langer en gooit de deur wagenwijd open.

Oog in oog staan we dan. Zijn lange donkerbruine lokken vangen wind. Hij loopt zonder mij uit het oog te verliezen de treden van het grachtenpand af. We staan tegenover elkaar, knijpen onze ogen. Langs zijn slaap rolt een druppel van zweet op deze koude winterdag. Vele kleine wolkjes verraden ademhaling in spanning.
Dan begint mijn kont te schudden, als een poes in de aanval. Ik ren op hem af, hij vangt mij op in zijn armen en met enkele grote en snelle passen neemt hij mij de woning binnen. Met één voet duwt hij de deur met een knal dicht. Even het geluid van gerommel vanuit de woning, dan heerst er buiten weer complete stilte.

Langzaamaan komen de andere mannen tevoorschijn, kijken voorzichtig de hoek om, strekken hun ruggen en lopen treuzelend dichterbij naar de deur. Ze luisteren, en hun monden vallen open, geschrokken, alsof er een schot gelost wordt, rennen de mannen alle richtingen op. Na enkele seconden keert de rust weder en gaan ze weer verder over op de orde van de dag. Een man loopt op één schoen naar zijn eigen woning en een man zonder stropdas gaat naar zijn werk.

Stel je nu voor een camerashot: tussen de bewegende mannen door word er ingezoomd op de deur en wanneer je niets anders ziet dan de ramen van de deur, zie je nog net twee silhouetten van mensen, net voor je het goed denkt te zien, komen er grote letters in beeld: THE END!

Mens in wolfskleren

Een wolf kijkt mij aan en vraagt om twee biertjes. Ik tap. Ik geef. Ik reken af. In mijn ooghoek zie ik een glitterpakje zich voortbewegen. De beat doet de massa golven als een wilde zee in de nacht. Drang de drank achter mij te laten en mij te begeven in bewegingen.
Op de maat levend afschuimen en in het ritme een biertje overhandigen. Fooi krijg ik samen met een verbaasde blik overhandigd of lachend op de maat. Hard de uren door werken tot... ik even tijd zie. De trap af in vloeiende pas, de ruimte springend door tot ik mij tussen de menigte laat gaan. De massa slokt mij op en danst me levend.

Jongensogen tussen stroken zwarte make-up kijken mij aan, dichterbij komt zijn naakte body. Hij pakt mijn middel, tilt mij vloeiend op, ik ruik zijn zweet, hij zet mij daar waar hij mij wil hebben. Dan duw ik hem van mij af, het alfavrouwtje laat van zich voelen. Hij reageert, het alfamannetje laat zich niet kennen. We botsen tot een eenheid en onze grommen mixen de muziek wilder. Mijn energie onderwerpt hem deels aan mij. De dansvloer staat hij af. Hij rukt een van de witte doeken van de wand en drapeert zijn nieuw verworven koningsmantel om zijn schouders en verdwijnt in het feestgedruis van deze wolvennacht.

Hij springt voor mij, de jongen met zijn veren als een trofee in zijn kraag. Een milliseconde van herkenning, van niet bewegen, kort, alleen zichtbaar voor ons. Onze ogen ketsen licht af. Verblind, hoor ik alleen nog mijn hart in mijn keel drummen. Dan dringt de bass door ons heen. Wild bedrijven we het dansen nummers door.

We stampen op de grond tot er gras uit groeit, zweten tot er rivieren tussen stromen, we kijken in extase omhoog tot het dak doorzichtig ervan wordt, de maan dringt onze aderen binnen...

De muziek stopt. Er wordt gejankt... het mag niet deren. De nacht is hier ten einde.

Deuren sluiten. Koud buiten. De winterwolven vertrekken in een roes, van hoofden die teveel geschud hebben en waar teveel alcohol naar is gestegen. We voelen de kou niet meer, we huilen naar de nacht.

Vlinderstorm

Wind waait fluittonen om de flat heen. Storm maakt iets los in mensen. Een lichte onrust die wakker maakt. Ik slaap nog niet. De gordijnen laat ik open om de kale takken in lantaarnlicht te zien net niet breken. Ik voel een onrust, van een ander soort natuur, die van liefde. Vlinders lijken te ontpoppen en hun vleugels voorzichtig te strekken. Nog angstig verder te ontkreukelen. Tot eendagsvliegen verworden is niet hun ambitie. Kleurrijke vleugels mogen spreiden en wapperen, lucht in beweging brengen en de wereld in gaan.

Verwachten van relaties is de norm, terwijl ik alleen een volgend moment vooruit wil kijken. Je mogen ervaren is beter dan je tot bezit te hebben. In mijn buik wil ik het fladderen van vleugels mogen voelen, zonder een man angst uit spreekt en ermee iets oplegt wat zich niet laat dwingen. Laat me leven en heb dat lief.

De pracht van wat hij in ernst deelde, daarin kan ik gaan liggen en hem eindeloos aankijken. Zijn ogen struikelden over zijn eigen woorden, die hij leek aan te kijken, geschrokken van zijn eigen onverwachte openheid. Een cadeau om uit te pakken. Vleugels spreiden zich verder en testen hun vliegvaardigheid.
Mijn hart klopt sinds sneller. Zijn vingers zacht gaan over twee nachten mij weer beroeren. Ik wil hem bekoren, hem in mij voelen als voedsel voor een sneller pompend hart.  

De vlam van de kaars in houder beweegt als de takken buiten. Ik ga hem bijna uitblazen om nachtrust, al slapen vlinders niet. Ze zijn vrij. Eerst zijn berichtje nog een keer lezen. Herhalen tot het mij duizelt en mij als een kind tot rust wiegt. Voor altijd jong zijn: het opnieuw ervaren van vlinders.

Rode draad

De rode draad verbond ons, bevestigd zodra je het tekende. Als rood op wit gezet. Een lijn, als de aderen door ons lichaam. We ademden elkaar in en uit. Onze relatie kreeg geregeld zuurstof en leek soms een leven beloofd. We zijn nu afstervende.
Mijn astma lijkt steeds meer aanwezig. Ik weet het nu, het is de benauwdheid van gedag moeten zeggen. Er is niets meer te bereiken, behalve mezelf schaamtevol herhalend, tot ik steeds zieliger alleen achter blijf. Het nieuwe jaar begint in het nemen van afscheid.

Ik vertel je hier wat ik had willen doen, maar steeds niet kon. Nu het is besloten: er is geen plek meer voor wat ik wilde ondernemen en het is tot een verhaal in mijn hoofd verworden:

Ik loop naar je toe. Je staat bij de draaideur. Daar waar je mij eens optilde, mij zo vaak gedag zei, mij... ik wil er niet aan denken. Ik draai mezelf eindeloos duizelig in die deur.
Ik vraag je of je mee komt, het is belangrijk. Mee naar een bankje bij het veld van demonstraties en festivals. Ik ga mijn eigen kleine demonstratie geven. Ik vraag je te zitten. Mijn tas zet ik naast mij neer en rits hem open. Zonder je aan te kijken, vraag ik of ik je hand mag en nee niet in trouwen, alhoewel liever die onzin in plaats van dit.
Mijn andere hand zoekt in mijn tas en vindt. Langzaam ga ik hoger en hoger met mijn hand en een rode draad toont zich. Ik bind het eerst om jouw pols, ik probeer niet te denken aan hoe heerlijk je huid aanvoelt. Dan met een beetje moeite bind ik het om de mijne. Ik weet dat je dan stil zal zwijgen en je ogen en je ademhaling zullen spreken. Je bent voor mij als een cryptogram geweest dat ik heb leren te ontcijferen... ik was niet de oplossing.

Dan pak ik je hoofd tussen mijn handen en zoen je met een passie die zelfs voor mezelf ongekend is. Ik proef je, zoals ik je al sinds 2 maart wil proeven. Niet willen, maar weten: ik moet ophouden. Losrukken van jou is als sterven en er nog lang niet klaar voor zijn. Dan pak ik een schaar uit mijn tas. Ik kijk je nu aan, diep in je ogen. Onze rode draad trek ik strak en kijk ernaar. Ik knip hem door.
Ik breek in stukjes en durf niet te zien hoe het jou breekt. Ik sta op, pak mijn tas, doe de schaar er in en ik weet niet hoe, maar loop richting huis en al mijn stukjes komen samen binnen. Met mijn jas aan, tas om, mijn aandeel rode draad om mijn pols, als bloed, ga ik liggen op de vloer en blijf liggen. Teveel pijn om te kunnen huilen. Ik hoor mijn ademhaling aan. Hij staat er nu alleen voor.