Beetje buitenland

Mijn huis, of wat het ooit was, wordt onzichtbaar leger. Hoe meer alles uit de kasten en dozen komt en verspreid ligt om geselecteerd te worden: houden = opslaan, verkopen, weggeven, weggooien, hoe meer troep ik lijk te hebben... gehad. Veel is al in mijn hoofd afgeschreven, niet meer van mij.

Een dekbedovertrek blijkt al herinneringen te geven. Hoe je dat pas beseft wanneer je veel opgeeft. Hoe stof al doet denken aan een Johan de Wittstraat waar ik kwam te wonen met hem die later mijn ex man werd. Hoe ooit er een glas kapot viel en ik inhaleerde de rook van een relatie dat al gedoemd was en toch onder en boven de lakens vurig was. We brandden op.

Een sjaal uit Marrakech, een shirt uit India, de glazen waar we (ik ga Je missen) uit
dronken, het dienblad dat een performance diende.

Mijn backpack wacht om ingepakt te worden, klaar voor een werelds avontuur. Klaar om die vrijheid waar ik naar snak verder tegemoet te komen. Zonder bezit en zonder thuis. Noem dat thuisloos... Daar waar ik ben is mijn thuis. Like a rolling stone.

Dingen opgeven door te gaan... als ik zou blijven zou ik meer opgeven: mezelf. Missen, oh ja veel, vooral plekken die me herinneren aan een eerste zoen, minder de plekken die mij herinneren aan de dingen die niet mochten zijn. En toch, alles is een dierbaar onderdeel van het leven, mijn leven.
Vrienden, familie.... Hoe verder weg, hoe dichterbij sommige mensen komen. Als het afloopt, dan heb ik de goede herinnering en anders de unieke hechte band, die daardoor juist zal aangegaan worden. Sommige dingen lopen af, zodat andere dingen kunnen beginnen. En ik schreef hem en moet het hier ook delen: Als het leven leven een uitdaging is, waarom niet kiezen voor de leukste?

Markt, Den Haag, 30 april 2012.
Het begon met ruzie tussen iemand die later kwam en het tot zijn plek had gebombardeerd. De vrouwen werden kwaad, anderen kwamen erbij, politie werd betrokken. De mensen kwamen er omheen drommen, vlakbij waar ik stond en kon het niet laten te zeggen: nu jullie er toch staan, kijk eens naar wat ik allemaal te koop heb. Phew, er werd weer wat gelachen.
De markt van vandaag gaf me het gevoel alsof ik mij al een beetje in het buitenland waande, al deed het aanwezige oranje dat gevoel voor een groot deel weer teniet. Een lange dunne jongen in tulband wist goed zaken te doen, een Ghanees deed me een indirect huwelijksaanzoek met een bekende combi van zowel verlegen als dwingend dat sommige Afrikaanse mannen zich eigen hebben gemaakt.
De armoedige jochies naast mij die hun zonnebrilletjes brutaal verkochten met toezicht van een niet bepaald sjofele vader, deed je door hun IQ, dat duidelijk laag was, je bijna ook in een ander land gewaand voelen.

Wat geld rijker en wat inboedel gelukkig armer, trok ik met de resterende spulletjes weer terug naar dat huis waar ik al afscheid van heb genomen. Ik voel de hallo in mij opwellen...

Ik ben zwanger van mijn leven.