Op zichzelf af

Hij komt op zichzelf af
verbrandt in mijn dampkring
voor mijn bodem te raken
waar er aarde is om te groeien
rivieren om stroming te voelen

Hij komt op zichzelf af
stort langs mijn open bladen
neer, leest enkele zinnen
zegt mij een open boek te zijn

Hij komt op zichzelf af
maakt zichzelf historisch
opent deuren, tegelijkertijd, verleden
hij verwordt zijn huis: de deuren, de ramen
de dakgoot, de leidingen, de muren, het slot

Hij komt zelf op zich af

Langzaam sluiten mijn warme bladzijdes
dichtbij, terwijl hij zichzelf geen houding weet
hoe open te wrijven en lege bladzijdes te bevrijen

- Viviane Rose, 2018