2 dec 2019
Dichtwedstrijd over Ommen/Vechtdal
Iedereen is welkom deel te nemen.
Schrijf een gedicht over Ommen of het Vechtdal en kom met je gedicht op een van de vijf posters te hangen die door het centrum van Ommen verspreid worden. Een van deze vijf gedichten kan vervolgens de publieksprijs winnen en komt met haar of zijn gedicht in het Ommer Nieuws te staan.
De stadsdichter van Ommen, Viviane Rose, organiseert de Dichtwedstrijd n.a.v de Week van de Poëzie, 30 januari t/m 5 februari 2020. Samen met Jannes Kuik, voormalig stadsdichter van Ommen, vormen ze de Jury. De posters komen op ruim A3 formaat en met een minimale oplage van 200 een week vooraf
de Week van de Poëzie in Ommen te hangen. Vanaf dat moment kan er gestemd worden.
Publieksprijs
Op de posters en in diverse media komt dan te staan waar je precies kunt stemmen op de site van Gemeente Ommen. De bekendmaking van de winnaar en uitreiking van de prijs zal worden gedaan door wethouder Ko Scheele tijdens de speciale muzikale Dichtmiddag Ommen in Café de Herberg op zondag 4 februari, aanvang 13.00 uur. Tom Lucassen, beeldend kunstenaar en galeriehouder, zal voor deze gelegenheid de prijs maken.
Voorwaarden Dichtwedstrijd:
• Een Nederlandstalig of in (deels) Sallands dialect gedicht.
• Een niet eerder gepubliceerd gedicht, ook niet online.
• Alle dichtvormen zijn welkom. Echter niet te lang, zodat het leesbaar blijft op 1 posterformaat A3. Met ruimte voor naam en info poëzieweek.
• Maximaal 1 gedicht per auteur.
• Inzenden kan t/m 18 december 2019
• Uitslag in de week van 6 januari 2020 (iedereen die mee heeft gedaan krijgt een mail)
• Inzending naar: vivianerose@gmail.com o.v.v. dichtwedstrijd Ommen.
Zet in de naam van het doc.-bestand je eigen naam, voorbeeld:
DichtwedstrijdOmmen'NAAM'.doc en niet je naam in het bestand zelf. Als je gekozen wordt, komt deze wel op de poster te staan uiteraard. Het gedicht zelf wordt anoniem beoordeeld en gekozen.
www.facebook.com/Stadsdichter-van-Ommen-522686011597123
---
Wulps waakt het sierlijk
over de Vecht, snavel wijst
overkant witte kerk blauw omrand
centrum van het stadje lijkt omsingelt
bomen-waterpaden-gras-zand-tikkende spechten
Ze rent tot ze wind voelt
vangt vlieger tot hoger
tot dalen, vallen
rent ze weer
vlieger omarmt de wulp
het vraagt om minder voorzichtigheid
dwarrelt naar beneden, opluchting
Ze gaat weer
het water glinstert
bomen met zilverkruinen
goud eronder schittert aan
overzijde van de stroming
In de wind, over de wind
raken we niet uitgewaaid
met haar lach in mij geprent
kijk ik naar Ommen'
Viviane Rose, stadsdichter van Ommen
6 sep 2019
Een pleidooi voor meer durf bij zowel de kunstenaar als de toeschouwer/deelnemer van Kunst.
De durf te creëren van
kunst neemt af naarmate er focus is op de financiën. Dus niet het
geld vooraf, maar wat je ermee kunt verdienen.
Of je bent een van de enkeling die direct al succes had en verkocht. Na VanGogh en zovelen(!), moeten we toch leren begrijpen de waarde van kunst vaak genoeg niet gezien wordt tijdens haar of zijn leven.
Er zijn genoeg kunstenaars die geen kunst voor boven de bank maken en zelfs met hun succes nauwelijks kunnen rondkomen en toch dat het het waard vinden. Toch een bijdrage geven aan beeldtaal en een andere kijk.
Dan nog is de vraag, als je wel dat financiële succes (ook) hebt, voor welke artistieke vorm dan ook, of je dan nog durft jezelf te vernieuwen, met angst op verlies van dat succes. Zonder die nodige durf, je eigen en beeldende grenzen opzoeken, geen ontwikkeling.
Ik heb het vooral over de kunst hier. Niet over ambacht of kunstzinnig werk. We zijn als kunstenaar verloren als we focussen op verkoop. Ja, een opdracht, thema e.d. kan zeker inspireren. En toch is authentieke Kunst, zonder enige bemoeienis vooraf belangrijk.
Kunstenaars zijn helaas ook soort van gedoemd dat ze vaak lastig ander werk aankunnen. Daar is hun geest en levensvisie/stijl vaak niet naar.
Zodra ik bijvoorbeeld een bijbaan had, inspireerde mij zo’n baan totaal niet tot de geëngageerde kunst die ik maak(te).
Als we focussen op financieel nut, ook als overheid, lopen we de Kunst met de grote K mis. Nee, Ambacht en alles is niet minder (of meer) belangrijk. Ook amateurkunst, kunstzinnig en creatief bezig zijn, is een gezonde en nodige toevoeging.
Kunst van een kunstenaar bestaat echter niet in 1 dag, met 1 werk… het vraagt om experiment en durf. Grenzen opzoeken van jezelf en het publiek, daar tegenaan gaan of zelfs overheen. We zijn vaak van het; eerst zien en dan geloven. Begrijpelijk, maar wel een levenshouding die de verrassing, de verwondering geen tot weinig plek geeft.
Ik pleit niet ervoor dat kunstenaars zomaar geld krijgen, maar dat de waarde van een kunstenaar, de Kunst, meer wordt ondersteund, bekeken en gewaardeerd. (Zonder alle marketing poespas trucjes eromheen.)
Zonder al die remmingen van leeftijd en opleidingen voor subsidies. Autodidacten die vernieuwend, origineel, eigen bezig zijn, zijn gewoon kunstenaars.
De zomer expo Europa in de Fundatie te Zwolle was daarom zeer verfrissend. De werken werden anoniem gekozen. Het werk zelf stond er voorop. Dat mag naar mijn mening wat vaker.
Ja, ik ben voor een basisinkomen. Maar voor dat dat ooit zover is, ben ik ervoor dat er in de Kunst weer meer durf zichtbaar wordt. Het experiment weer meer kan en gefaciliteerd wordt.
Dat kunst niet bestaat om het oog en gevoel te entertainen. En als dat het wel doet, individueel afhankelijk is en de kijker ook eigen mag zijn en niet OEH en AAH's in koor hoeft te roepen.
Ook de toeschouwer en met sommige werken: de deelnemer, mag ook meer ruimte krijgen.
Het mag allemaal best ook mooi zijn, maar kunst kan zelfs het lelijke mooi maken en het mooie lelijk…
Jongeren werden in de Fundatie losgelaten. Toen ik hoorde dat ze het allemaal niets vonden, kon ik mij niet inhouden gewoon het even uit te leggen. Dat het niet altijd gaat om hoe mooi het beeld is, maar wat de bedoeling is. Dat sommige dingen het typische Nederlandse benadrukten bijvoorbeeld.
Op een foto-werk zie je twee ouderen op een zandverstuiving wandelen en hun voeten laten een spoor achter. Ik zei: de titel is oorlogskinderen... Het zette ze even tot nadenken, tot stilte en eentje bedankte mij gemeend ook.
Net als een taal met woorden, kun je beeldtaal leren, een begin geven.
Kunst kan een spiegel voorhouden, kan verassen, kan doen voelen, denken en ervaren op een andere en beeldende manier. En soms doet het de een niets en de ander veel. Kunst prikkelt en heeft ruimte nodig te ontstaan, te prikkelen.
Veel plezier met durven te maken en te kijken.
Of je bent een van de enkeling die direct al succes had en verkocht. Na VanGogh en zovelen(!), moeten we toch leren begrijpen de waarde van kunst vaak genoeg niet gezien wordt tijdens haar of zijn leven.
Er zijn genoeg kunstenaars die geen kunst voor boven de bank maken en zelfs met hun succes nauwelijks kunnen rondkomen en toch dat het het waard vinden. Toch een bijdrage geven aan beeldtaal en een andere kijk.
Dan nog is de vraag, als je wel dat financiële succes (ook) hebt, voor welke artistieke vorm dan ook, of je dan nog durft jezelf te vernieuwen, met angst op verlies van dat succes. Zonder die nodige durf, je eigen en beeldende grenzen opzoeken, geen ontwikkeling.
Ik heb het vooral over de kunst hier. Niet over ambacht of kunstzinnig werk. We zijn als kunstenaar verloren als we focussen op verkoop. Ja, een opdracht, thema e.d. kan zeker inspireren. En toch is authentieke Kunst, zonder enige bemoeienis vooraf belangrijk.
Kunstenaars zijn helaas ook soort van gedoemd dat ze vaak lastig ander werk aankunnen. Daar is hun geest en levensvisie/stijl vaak niet naar.
Zodra ik bijvoorbeeld een bijbaan had, inspireerde mij zo’n baan totaal niet tot de geëngageerde kunst die ik maak(te).
Als we focussen op financieel nut, ook als overheid, lopen we de Kunst met de grote K mis. Nee, Ambacht en alles is niet minder (of meer) belangrijk. Ook amateurkunst, kunstzinnig en creatief bezig zijn, is een gezonde en nodige toevoeging.
Kunst van een kunstenaar bestaat echter niet in 1 dag, met 1 werk… het vraagt om experiment en durf. Grenzen opzoeken van jezelf en het publiek, daar tegenaan gaan of zelfs overheen. We zijn vaak van het; eerst zien en dan geloven. Begrijpelijk, maar wel een levenshouding die de verrassing, de verwondering geen tot weinig plek geeft.
Ik pleit niet ervoor dat kunstenaars zomaar geld krijgen, maar dat de waarde van een kunstenaar, de Kunst, meer wordt ondersteund, bekeken en gewaardeerd. (Zonder alle marketing poespas trucjes eromheen.)
Zonder al die remmingen van leeftijd en opleidingen voor subsidies. Autodidacten die vernieuwend, origineel, eigen bezig zijn, zijn gewoon kunstenaars.
De zomer expo Europa in de Fundatie te Zwolle was daarom zeer verfrissend. De werken werden anoniem gekozen. Het werk zelf stond er voorop. Dat mag naar mijn mening wat vaker.
Ja, ik ben voor een basisinkomen. Maar voor dat dat ooit zover is, ben ik ervoor dat er in de Kunst weer meer durf zichtbaar wordt. Het experiment weer meer kan en gefaciliteerd wordt.
Dat kunst niet bestaat om het oog en gevoel te entertainen. En als dat het wel doet, individueel afhankelijk is en de kijker ook eigen mag zijn en niet OEH en AAH's in koor hoeft te roepen.
Ook de toeschouwer en met sommige werken: de deelnemer, mag ook meer ruimte krijgen.
Het mag allemaal best ook mooi zijn, maar kunst kan zelfs het lelijke mooi maken en het mooie lelijk…
Jongeren werden in de Fundatie losgelaten. Toen ik hoorde dat ze het allemaal niets vonden, kon ik mij niet inhouden gewoon het even uit te leggen. Dat het niet altijd gaat om hoe mooi het beeld is, maar wat de bedoeling is. Dat sommige dingen het typische Nederlandse benadrukten bijvoorbeeld.
Op een foto-werk zie je twee ouderen op een zandverstuiving wandelen en hun voeten laten een spoor achter. Ik zei: de titel is oorlogskinderen... Het zette ze even tot nadenken, tot stilte en eentje bedankte mij gemeend ook.
Net als een taal met woorden, kun je beeldtaal leren, een begin geven.
Kunst kan een spiegel voorhouden, kan verassen, kan doen voelen, denken en ervaren op een andere en beeldende manier. En soms doet het de een niets en de ander veel. Kunst prikkelt en heeft ruimte nodig te ontstaan, te prikkelen.
Veel plezier met durven te maken en te kijken.
24 jun 2019
Herinnerings-bootjes tijdens de Kunstschouw
Tijdens de Kunstschouw, in de kerk van Noordwelle, was mijn werk Undream te zien.
De bezoekers konden naast het bekijken van het album een herinnerings-bootje vouwen en zo ontstond het werk / de installatie met de bootjes. Je mocht er een naam opschrijven van iemand die je mist. Een vroegere vriendschap, familielid, geliefde...
Veel mensen hebben een bootje gevouwen. Zeker zo'n 350 mensen. Vooraf had ik een start gemaakt van 100 bootjes.
Voor wie mee hebben geholpen, wil ik heel erg bedanken. Mooie gesprekken en momenten kwamen er uit voort. Dank!
Video van het werk/ruimte/resultaat:
De bezoekers konden naast het bekijken van het album een herinnerings-bootje vouwen en zo ontstond het werk / de installatie met de bootjes. Je mocht er een naam opschrijven van iemand die je mist. Een vroegere vriendschap, familielid, geliefde...
Veel mensen hebben een bootje gevouwen. Zeker zo'n 350 mensen. Vooraf had ik een start gemaakt van 100 bootjes.
Voor wie mee hebben geholpen, wil ik heel erg bedanken. Mooie gesprekken en momenten kwamen er uit voort. Dank!
Video van het werk/ruimte/resultaat:
17 mei 2019
Mijn gedicht op paneel
Mijn gedicht hangt! Het was veel werk, maar het is gelukt!
En nog meer prachtige panelen erbij in Ommen!
(Zie en lees hier meer: https://www.facebook.com/vechtdalkunsten )
9 mrt 2019
Je kind met plezier, durf en eigenheid creatief laten zijn.
Creatief zijn is voor kinderen
vaak niet moeilijk, maar het vrij erin voelen en durven helaas wel.
Er zijn meningen van andere kinderen en ja, ook ouders. Hoe miniem ook, die
kunnen al invloed hebben. Of er wordt niet genoeg ruimte en
mogelijkheden gegeven daadwerkelijk creatief te zijn.
Om te beginnen, mijn dochter maakt kunst. Nee,
Kunst (met een grote K) volgens haar.
Ja, soms heb ik wel gezegd: gebruik
meer dan één kleur, maak het papier vol, maar meestal vroeg ik gewoon:
is dit werk af? Zegt ze ja, dan is het af. Soms denkt ze nog even na. Heel soms geef ik tips en voegt ze iets toe. Ze zegt gerust tegen
mij NEE! :)
Wilde ze een kleurplaat met alleen zwart vol krassen . . . ook goed. Dat was haar 1-kleur-periode.
Er was en is altijd papier in huis: steviger A3 papier en zelfs rollen papier. Deze schaf ik alleen voor haar aan, want ik teken of schilder niet zelf.
Met voeten verven en over een stuk papier lopen, met handen, sponsjes etc. Van alles heeft ze mogen uitproberen. Ik heb het geluk dat ze netjes is. :D
Weleens doet ze dat samen met een van haar vrienden of met mij op 1 papier samen. Dat laatste heb ik moeite mee, moet ik zeggen, omdat ik het graag haar (kunst)werk laat en het zonder mijn teken-pogingen ik het serieus mooier en creatiever vind. (Andere creatieve/kunstvormen passen beter bij mij. :))
Soms ging ik naast haar zitten tekenen. Dat inspireerde haar dan tot iets soortgelijks te komen. Dat ik werkelijk geniet van haar creaties, laat ik blijken. Dat stimuleert haar ook weer. Soms hang ik het op. Een nieuwe kleurplaat die ze vaak buitenshuis heeft gekleurd, tijdens een uitje of zo, komt op de koelkast. Eén heel opvallend werk komt in een lijst, etc.
Ik probeer niet alleen het woord mooi of goed te gebruiken, maar af te wisselen met: wat leuk! of wat kleurrijk!, etc. Anders krijgt ze 'het beste zijn' kinder-fenomeen. Kan daar slecht tegen, want het is ongezellig en niet zo aardig. Het is immers geen wedstrijdje.
Ze
maakt gewoon creaties uit haar hoofd (van wat ze heeft gezien of bedenkt), denkt
niet teveel na, terwijl ze ondertussen vaak neuriet, zingt of praat.
Soms hele verhalen vertelt ze over de tekening, achteraf of tijdens
het tekenen.
Ze herhaalt graag een vorm of een thema en maakt er een hele serie van. Ik bewaar alles, behalve echte onrustige krasjes. Soms zet ik er achterop de datum en het verhaal/beschrijving.
Het jammere is dat ik soms van andere kinderen hoor naar anderen toe, ook naar mijn dochter: dat lijkt niet, ik kan beter tekenen. Wat sowieso niet aardig is om te zeggen. Dan zeg ik gelijk: nee, jij tekent anders, jullie tekenen allebei leuk, mooi.
Er is geen beter. Ze zijn 5! Het is leuk om te doen. Ik geef op dit soort momenten beiden complimenten/leuke reacties: wat origineel, wat vrolijk, wat een mooie kleuren, wat goed nagetekend. Altijd gemeend wel.
Neem maar aan, de grotere
kunstacademies hebben meer met originele kunst, dan dat je per se iets goed
en mooi kunt tekenen. Voor alles is een plek. En kom op, het zijn
kinderen. De waarde is de interesse, het plezier op die leeftijd . . . en dat zou altijd zo mogen zijn.
Ik vind geregeld een 'krabbeltje' boeiender dan een Rembrandt.
Laat je kind krassen, doen, durven. Nee, ongeïnteresseerd papier gebruiken is zonde. Maar als je ziet dat ze echt plezier hebben, een focus op waar ze mee bezig zijn, een verhaal, laat ze... of doe mee! ;)
Hebben ze moeite te durven? Ga ernaast zitten mee krassen. Geef kleine vrolijke opdrachtjes: teken dit blad vol met zonnen (of zo). Maak het papier vol met één kleur of meerdere kleuren, met verf of krijt, teken wanneer droog er vormpjes op met een zwarte pen (of zo). Als ze
het niet weten, geef dat minstens een drietal opties. Ze kiezen er
echt wel eentje uit of komen vaak zelf met een idee.
Gewoon een paar keer doen en proberen.
Ik heb soms binnen een korte tijd een huis vol bootjes, hoedjes, vliegtuigjes, eindeloos plak(band) knutselwerkjes, tekeningen, schilderingen... ja, dat vergt wat opruimen soms... we zijn toe aan een atelier :D
In deze blog deel ik graag mijn
eigen inzichten en ervaringen, en wellicht inspireert het. Mijn
dochter houdt zich wat betreft creativiteit niet in en is zelfs voor
mij een inspiratie. Buiten dat elk kind zijn eigen
karakter-ingrediënten heeft, is het deels zeker mogelijk het te
stimuleren.
Om te beginnen, mijn dochter maakt kunst. Nee,
Kunst (met een grote K) volgens haar.
Ze durft, doet, denkt, laat los,
geniet, gaat er in op. Altijd? Nee. Vaak? Ja. Zelfs als ik vraag of
ze een koekje wilt, wijst ze het bijna beledigd af op zulke momenten.
“Ik ben bezig!”
Ze is 5, dus ik weet niet hoe het uiteraard is over een maand, een jaar of meer. Ik kan wel zeggen dat haar vrijheid, focus en zin als ze creatief bezig is, mij zelfs inspireert als kunstenaar. Ooit studeerde ik af aan de kunstacademie . . .
Dat zal uiteraard ook hebben meegespeeld: mijn ervaring en genen.
Toch denk en zie ik dat haar plezier ook voorkomt uit mijn plezier haar zo creatief en op haar eigen manier bezig te zien en haar zien ontwikkelen.
Ze is 5, dus ik weet niet hoe het uiteraard is over een maand, een jaar of meer. Ik kan wel zeggen dat haar vrijheid, focus en zin als ze creatief bezig is, mij zelfs inspireert als kunstenaar. Ooit studeerde ik af aan de kunstacademie . . .
Dat zal uiteraard ook hebben meegespeeld: mijn ervaring en genen.
Toch denk en zie ik dat haar plezier ook voorkomt uit mijn plezier haar zo creatief en op haar eigen manier bezig te zien en haar zien ontwikkelen.
Ja, soms heb ik wel gezegd: gebruik
meer dan één kleur, maak het papier vol, maar meestal vroeg ik gewoon:
is dit werk af? Zegt ze ja, dan is het af. Soms denkt ze nog even na. Heel soms geef ik tips en voegt ze iets toe. Ze zegt gerust tegen
mij NEE! :)Wilde ze een kleurplaat met alleen zwart vol krassen . . . ook goed. Dat was haar 1-kleur-periode.
Er was en is altijd papier in huis: steviger A3 papier en zelfs rollen papier. Deze schaf ik alleen voor haar aan, want ik teken of schilder niet zelf.
Met voeten verven en over een stuk papier lopen, met handen, sponsjes etc. Van alles heeft ze mogen uitproberen. Ik heb het geluk dat ze netjes is. :D
Weleens doet ze dat samen met een van haar vrienden of met mij op 1 papier samen. Dat laatste heb ik moeite mee, moet ik zeggen, omdat ik het graag haar (kunst)werk laat en het zonder mijn teken-pogingen ik het serieus mooier en creatiever vind. (Andere creatieve/kunstvormen passen beter bij mij. :))
Soms ging ik naast haar zitten tekenen. Dat inspireerde haar dan tot iets soortgelijks te komen. Dat ik werkelijk geniet van haar creaties, laat ik blijken. Dat stimuleert haar ook weer. Soms hang ik het op. Een nieuwe kleurplaat die ze vaak buitenshuis heeft gekleurd, tijdens een uitje of zo, komt op de koelkast. Eén heel opvallend werk komt in een lijst, etc.
Ik probeer niet alleen het woord mooi of goed te gebruiken, maar af te wisselen met: wat leuk! of wat kleurrijk!, etc. Anders krijgt ze 'het beste zijn' kinder-fenomeen. Kan daar slecht tegen, want het is ongezellig en niet zo aardig. Het is immers geen wedstrijdje.
Ze
maakt gewoon creaties uit haar hoofd (van wat ze heeft gezien of bedenkt), denkt
niet teveel na, terwijl ze ondertussen vaak neuriet, zingt of praat.
Soms hele verhalen vertelt ze over de tekening, achteraf of tijdens
het tekenen. Ze herhaalt graag een vorm of een thema en maakt er een hele serie van. Ik bewaar alles, behalve echte onrustige krasjes. Soms zet ik er achterop de datum en het verhaal/beschrijving.
Het jammere is dat ik soms van andere kinderen hoor naar anderen toe, ook naar mijn dochter: dat lijkt niet, ik kan beter tekenen. Wat sowieso niet aardig is om te zeggen. Dan zeg ik gelijk: nee, jij tekent anders, jullie tekenen allebei leuk, mooi.
Er is geen beter. Ze zijn 5! Het is leuk om te doen. Ik geef op dit soort momenten beiden complimenten/leuke reacties: wat origineel, wat vrolijk, wat een mooie kleuren, wat goed nagetekend. Altijd gemeend wel.
Neem maar aan, de grotere
kunstacademies hebben meer met originele kunst, dan dat je per se iets goed
en mooi kunt tekenen. Voor alles is een plek. En kom op, het zijn
kinderen. De waarde is de interesse, het plezier op die leeftijd . . . en dat zou altijd zo mogen zijn. Ik vind geregeld een 'krabbeltje' boeiender dan een Rembrandt.
Laat je kind krassen, doen, durven. Nee, ongeïnteresseerd papier gebruiken is zonde. Maar als je ziet dat ze echt plezier hebben, een focus op waar ze mee bezig zijn, een verhaal, laat ze... of doe mee! ;)
Hebben ze moeite te durven? Ga ernaast zitten mee krassen. Geef kleine vrolijke opdrachtjes: teken dit blad vol met zonnen (of zo). Maak het papier vol met één kleur of meerdere kleuren, met verf of krijt, teken wanneer droog er vormpjes op met een zwarte pen (of zo). Als ze
het niet weten, geef dat minstens een drietal opties. Ze kiezen er
echt wel eentje uit of komen vaak zelf met een idee. Gewoon een paar keer doen en proberen.
Ik heb soms binnen een korte tijd een huis vol bootjes, hoedjes, vliegtuigjes, eindeloos plak(band) knutselwerkjes, tekeningen, schilderingen... ja, dat vergt wat opruimen soms... we zijn toe aan een atelier :D
Je kind met plezier en interesse
laten onderzoeken, ondervinden... en je zult je verbazen en zelf
geïnspireerd raken.
Avondklok (gedicht voor Internationale Vrouwendag)
Ik heb vaak in de nacht gelopen door een stad, Den Haag, Istanboel...
alleen als vrouw, naar huis van werk of uitgaan. Veel vrouwen durven wanneer avond en nacht niet alleen naar buiten. Dat is van de gekke, vind ik.
Ik durf wel te zeggen dat ik over dit onderwerp kennis heb... schreef er een gedicht over dat ik heb voorgedragen tijdens Internationale Vrouwendag Ommen.
Ik durf wel te zeggen dat ik over dit onderwerp kennis heb... schreef er een gedicht over dat ik heb voorgedragen tijdens Internationale Vrouwendag Ommen.
Avondklok
Geen vrouw zag ik alleen lopen
door deze schimmige straten
en Nederland wordt veilig gesproken
als ik spreek over reizen
voorbij de grenzen en van omliggende landen
Avondklok
deze bestaat nog in demonen
van grijpgrage handen die zeggen
dat het haar schuld nog eens en ten altijd is
Avondklok
want de oorlog is nog gaande
om vrij rond te kunnen lopen
Assepoesters tijden, verloren
muiltjes geven aan treden
voor hem om het te nemen
Als het moet ga ik op blote voeten
door de nacht heen
trotseer blikken die zich kunnen vergissen
want dat is geen blozen-rood, maar een rode-woede
die borrelt als ik deze straten om mijn huis
alleen in angst kan betreden
omdat moeders leren
wees bang
wees gevreesd
voor de man
Dat het tijd is voor vrienden te worden,
voor moeders hun zoons te leren:
wees geliefd en onbevreesd
Geluidloos slaan van avondklokken,
nooit kwam iets vooruit
door het zwijgen in te stellen
Viviane Rose, 2019
Geen vrouw zag ik alleen lopen
door deze schimmige straten
en Nederland wordt veilig gesproken
als ik spreek over reizen
voorbij de grenzen en van omliggende landen
Avondklok
deze bestaat nog in demonen
van grijpgrage handen die zeggen
dat het haar schuld nog eens en ten altijd is
Avondklok
want de oorlog is nog gaande
om vrij rond te kunnen lopen
Assepoesters tijden, verloren
muiltjes geven aan treden
voor hem om het te nemen
Als het moet ga ik op blote voeten
door de nacht heen
trotseer blikken die zich kunnen vergissen
want dat is geen blozen-rood, maar een rode-woede
die borrelt als ik deze straten om mijn huis
alleen in angst kan betreden
omdat moeders leren
wees bang
wees gevreesd
voor de man
Dat het tijd is voor vrienden te worden,
voor moeders hun zoons te leren:
wees geliefd en onbevreesd
Geluidloos slaan van avondklokken,
nooit kwam iets vooruit
door het zwijgen in te stellen
Viviane Rose, 2019
16 jan 2019
LEUK & CREATIEF MET JE KIND. Deel 3 van 4: mini-roadtrips, citytrips, kamperen
Geregeld krijg ik te horen:
wat doen jullie toch leuke dingen samen! Ter inspiratie wil ik dit
graag met jullie delen. Soms krijg ik ook vragen, dus nu maar eens in
een blog zetten, met wat links en afbeeldingen.
Sommige van wat ik noem, deden we al toen ze 3 jaar was. Ze is nu 5, en genoeg ervan is nog leuk voor jaren er na... Zelfs op je 39ste, mijn leeftijd! :D
Wij leven van een minimum inkomen, dus dit zijn dingen die niets tot weinig kosten.
In de vorige twee blogs schreef ik over allerlei leuke dingen die je kunt doen in en om het huis en over de natuur in gaan en beleven. Nu wil ik graag opsommen wat we hebben gedaan qua reizen, van dag- of citytrips, kampeer vakanties en korte roadtrips.
Het hele verhaal dat ik met mijn dochter toen ze ruim 5 maanden oud was, ben gaan reizen voor 16 maanden in Zuid-Amerika vind ik hier niet relevant. (Voor meer daarover: op de pagina About.)
Ook mijn week in Belfast en Noord-Ierland toen ze drie jaar oud was, laat ik achterwege. Was een super leuke vakantie waar we veel hebben gedaan. Botanische tuin, speeltuin, binnen markt, de kust gingen, ruïne bezoeken, etc.
City/dagtrips
Sommige van wat ik noem, deden we al toen ze 3 jaar was. Ze is nu 5, en genoeg ervan is nog leuk voor jaren er na... Zelfs op je 39ste, mijn leeftijd! :D
Wij leven van een minimum inkomen, dus dit zijn dingen die niets tot weinig kosten.
In de vorige twee blogs schreef ik over allerlei leuke dingen die je kunt doen in en om het huis en over de natuur in gaan en beleven. Nu wil ik graag opsommen wat we hebben gedaan qua reizen, van dag- of citytrips, kampeer vakanties en korte roadtrips.
Het hele verhaal dat ik met mijn dochter toen ze ruim 5 maanden oud was, ben gaan reizen voor 16 maanden in Zuid-Amerika vind ik hier niet relevant. (Voor meer daarover: op de pagina About.)
Ook mijn week in Belfast en Noord-Ierland toen ze drie jaar oud was, laat ik achterwege. Was een super leuke vakantie waar we veel hebben gedaan. Botanische tuin, speeltuin, binnen markt, de kust gingen, ruïne bezoeken, etc.
City/dagtrips
Met citystrips blijven we soms 1 of 2 nachtjes couchsurfen en gaan soms met vrienden.We hebben vaker Osnabrück bezocht. Heel leuk als je zo dichtbij de grens over kunt gaan en al in een hele andere sfeer terecht komt.
We bezochten dan o.a. de Kunsthalle (vaak leuke interactieve kunst, super leuk juist toen ze ook 3 was), de kerk (kaarsje aansteken) en de bibliotheek. We gingen ergens vegan eten en rond Kerst kwamen we op de pittoreske kerstmarkt terecht.
Ook hebben we Münster bezocht samen met vrienden.
Toevallig kwamen we een pad over de rivier heen tegen. Waar mensen
met blote voeten en broek opgestroopt konden overlopen van de ene naar de andere
kant. Die onverwachte dingen zijn vaak het leukst.
Durf dan ook niet
teveel te plannen en durf je plannen aan te passen. Neem bijvoorbeeld
de tijd je kinderen te laten dansen op de muziek van
straatmuzikanten.
De bibliotheek is vaak een zeer geschikte plek om even tot rust te komen met je kinderen.
Ook ben ik een dagje met mijn broer en mijn dochter naar Workum (Friesland) geweest. De kerk daar bezocht, patatje gegeten, naar het strand en vliegeren.
De bibliotheek is vaak een zeer geschikte plek om even tot rust te komen met je kinderen.
Ook ben ik een dagje met mijn broer en mijn dochter naar Workum (Friesland) geweest. De kerk daar bezocht, patatje gegeten, naar het strand en vliegeren.
Kamperen
Toen
ik eindelijk geld had voor een tent en bedjes, probeerden we het
eerst uit bij mijn ouders. Die hebben een grote tuin.Later zijn we wezen kamperen bij natuurcampings. Twee keer in Renkum, Gelderland,1 keer in Schinnen, Limburg en 1 x in de Ardennen.
Die in Limburg was mij wat te luxe, maar op een veld met andere ouders staan met een speeltuintje in het midden, heeft zeker zijn voordelen. Als je kind een keer midden in de nacht of overdag moet huilen e.d. is er wel meer begrip. Als alleenstaande ouder tussen stelletjes is het wel wat minder.
We gingen uiteraard wandelingen maken. Nog poging gedaan dassen te zien. Vlakbij de camping was een caravan waar je ijsjes kon eten, bij een beeldentuin, daar zaten we geregeld te genieten. Binnen ruimte camping in Limburg zitten... ze heeft met andere kinderen gespeeld.
Kabouterpad lopen, blote voetenpad gedaan (te lezen in blog 2 vd serie). We zijn ook naar België een dagje geweest. Het Mijn-Museum daar bezocht en binnenspeeltuin.
Ook hebben we Maastricht bezocht en bij mensen die ik ken daar op bezoek gegaan. Zo ook in Arnhem. Naar het park theater gaan, laten schminken, watermuseum bezoeken, meerdere kennissen bezoeken, naar Kasteel Doorwerth gaan e.d.
Ook hebben we gekampeerd in de Ardennen. Mooi/leuke camping. Qua geld wat meer, dus maar 3 nachten geweest.
Het leuke is het buiten zijn. Er is altijd genoeg te doen.
We houden het vaak simpel qua eten. Later heb ik ook een gasfornuisje aangeschaft, zodat we wat kunnen koken, maar anders rauw eten, of patatje halen.
Mini-road trips
Vorig
jaar ben ik hiermee begonnen. Sinds twee jaar heb ik dus een auto en
het heeft een andere vrijheid dan met de trein e.d. gaan. Het
verschil tussen roadtrips en citytrips is dat bij roadtrips we meer
dingen op de bonnefooi doen en de weg erheen vooral het leuke is. Ik
gebruik minder de navigatie en moet snel op alle info bordjes kijken
waar we langs rijden om te kijken of we zullen stoppen. Picknickmand mee en gaan.
Ik kies een stadje, dorp dat binnen één uur rijden van ons af ligt. We gaan erheen rijden, kies vaak de wegen die niet over auto- en snelwegen teveel gaan. We stoppen overal onderweg waar we maar willen, waardoor we vaak nauwelijks in het plaatsje waar we komen tijd hebben om nog veel te doen. Dat is niet erg. Het geeft wel een richting, maar ook vrijheid.
Hieronder een paar voorbeelden van waar we heen zijn gaan rijden en wat we zoal doen onderweg. Dit is wel leuker met iets mooier weer. In de winter is ook minder onderweg te doen/te zien.
Ootmarsum, Overijssel
Eerste keer dat we
dit deden gingen we naar het mooie plaatsje Ootmarsum.Eerst stopten we ergens waar mijn dochter rondjes kon rijden terwijl ze op mijn schoot zat.
We stopten in een dorp bij een kerkhof. De laatste tijd hadden we gesprekken over de dood en vroeg ik of ze een begraafplaats wilde zien. Dat wilde ze.
We stopten nog bij een speelplek bij een meer. Aan de kant van de weg stopten we om bloemen en een pompoen te kopen. Stopten nog bij een molen. In Ootmarsum zelf gingen we kort naar het Openlucht Museum. Daarna hebben we nog wat rondgelopen in het kleine centrum.
Hasselt, Overijssel
Wijhe/Hattem,
Overijssel
Eerst naar het Lemelerberg, afval rapen en bloemen in
haar haar steken, korte wandeling gemaakt. Wijhe kort zien, kastanjes
rapen (naast de beukenootjes, takjes en steentjes die mee moeten),
met de pont over, eerst met de auto en nog een keer als voetganger op
en neer, Hattem kort zien... naar Ikea voor vegan hotdogs en zij nog
spelen daar bij de kleine indoor en ik nog iets nodigs halen...
Eerst naar het Lemelerberg, afval rapen en bloemen in
haar haar steken, korte wandeling gemaakt. Wijhe kort zien, kastanjes
rapen (naast de beukenootjes, takjes en steentjes die mee moeten),
met de pont over, eerst met de auto en nog een keer als voetganger op
en neer, Hattem kort zien... naar Ikea voor vegan hotdogs en zij nog
spelen daar bij de kleine indoor en ik nog iets nodigs halen...
Over musea, preparken, events e.d., zal ik in
de volgende blog, blog vier en de laatste van de reeks, het over gaan hebben.
Veel plezier!
Veel plezier!
Ik vergeet vast veel, dus plaats alsjeblieft je originele en leuke ideeën in een reactie onder deze blog! Daar hebben anderen en ik ook wat aan. Dank!
Abonneren op:
Posts (Atom)