Gedicht

  

Spookhuizen                 Trollen                         en Watervallen

De legende gaat:

Ik wil in een spookhuis wonen
meebraken en zuchten
De trollen thee aanbieden, samen
dolen over rotsen
de mens trotseren
tot in het onzichtbare
Mee-watervallen
in stukjes uiteen spatten
gezien de top, nu
mijn dal herrijst

verdampen tot wolkdeeltjes tot sneeuwvlok die sneeuwduivels maken,
het menswezen binnen gekluisterd houden

Zo wil ik verworden
Zo wil ik vergaan

                Viviane Rose

Kerstwens/gedicht 2021

klik op de afbeelding om het groter te zien

 

Een van de drie winnaars dichtwedstrijd

Mijn gedicht is een van de drie winnende gedichten geworden! (Uit ruim 90 inzendingen.)

Op De nationale dag van Aandacht voor Sterven is de uitslag bekend gemaakt. In december komt er nog een dichtbundel uit en wordt een speciale prijs gemaakt door een kunstenaar gemaakt uitgereikt.
Sterven, wat dat voor iemand betekent en voor de nabestaanden, mag van mij ook meer open besproken worden. Vandaar dat ik ook meedeed.

In het jury rapport Juryrapport door Joris van Casteren stond:

'Vervolgens eiste het titelloze gedicht van Viviane Rose, nog zo’n naam die net zo goed een pseudoniem had kunnen zijn, de aandacht op. Wat heet, de bliksem sloeg in, bij mij althans.

De taal is binnen de muren van dit vers de baas. Dit gedicht is een amuse van verfijnd aroma, niet direct doorslikbaar, decanterend op de tong.

Het begint in as, de vorm waarin we tenslotte allemaal eindigen, stijgt dan door bloemengroei in zonnestralen op. We zijn eerst baby, kind, dwalen dan volwassen rond, komen vervolgens levenloos op een koude plaat te liggen, verdwijnen ondergronds, of in een oven, waarna het liedje van vooraf aan begint.

De dood wordt hier bezongen, en passant worden twee nog niet bestaande woorden geboren: ‘dodenhuislaantje’ en ‘koffievlekherinneringen’. Dit gedicht over de dood is een kraamkamer, het borrelt en gist er van het leven'

Lees hier mijn gedicht en van de anderen: palindestad.nl/poeziewedstrijd

De Week van de Poëzie in Ommen

 De Week van de Poëzie is in Nederland en Vlaanderen van 28 januari t/m 3 februari 2021.

In Ommen organiseer ik, als stadsdichter, twee dingen in samenwerking.

1. Samen met het Ommer Nieuws organiseer ik een dichtwedstrijd, waar 5 gedichten worden geselecteerd en geplaatst worden in het Ommer Nieuws op 3 februari.

2. Dichtmiddag Ommen. Normaal is Dichtmiddag Ommen zo tweemaandelijks te zien in Café de Herberg in Ommen. Vanwege o.a. corona is het vorig jaar maar twee keer geweest. Voor de Week van de Poëzie organiseer ik een speciale Dichtmiddag Ommen. Vorig jaar was dat een muzikale Dichtmiddag inclusief uitreiking door de wethouder van de publieksprijs van de dichtwedstrijd.

Dit jaar een speciale uitzending van de Dichtmiddag Ommen op Vechtdalleeft tv!
Hieronder de vooraankondigingen!
De gehele uitzending is morgen 28 januari te zien op Vechtdalleeft tv en even later op Youtube.
Nu ook te vinden op mijn Poetry pagina.

Met: Erna Bouwhuis, Delia Bremer, Reinier van Delden en Viviane Rose

Dank aan: Vechtdalleeft TV (Naomi Wichink - camera en montage, Ever Jan Pasman - camera en Hans van Lingen van Café de Herberg)

Gedicht in het Ommer Nieuws. Ik werk ook in opdracht. Zoek je een speciale manier om afscheid te nemen, een cadeau of verrassing? . . .

'Hoi Viviane
Werkelijk prachtig gedaan . Wat een mooie gave heb jij om dit te kunnen . Top'
Laatst ontving ik deze super mooie reactie op een gedicht dat ik schreef in opdracht voor een afscheid van iemand. Voor een afscheid (ook van iemand op werk), een trouwerij en voor Valentijnsdag kan ik een gedicht schrijven. Voor meer informatie: vivianerose@gmail.com

Woensdag 17 juni stond er in het Ommer Nieuws een gedicht van mij als stadsdichter van Ommen.
---

Boven de Ommermars bidt een torenvalk
over het hoge gras kijk ik uit
   over riviersamenvoegingen
links halen vogelgezangen uit tegen
   rechts vrachtwagenbandengeraas
lopen of zitten is beschouwen is berusten
de overkant waar thuisgangers op campings
tijden van werk en virus debatten verwaaien
eerst verwoed
tot het wiegt

kroegbazen zwoegen zich rust toe
met opengooien wat te lang dicht zat
er varen boten het water onzichtbaar
na lang stil willen missen, is drukte wennen
proestend en proostend herstarten

– Viviane Rose, stadsdichter Ommen