De een en de andere

Er breekt een grens aan
iemand die je droeg, laat je
valt gelukkig zacht, gaan
iemand op afstand, een ander
die dichterbij, groeit

Hoe de een
hoe de andere
verhalen verschillen kunnen
een grimmiger, het verleden verbaast aankijkt
een ander, omarmt alsof er nooit zee en land tussen was

Hoe je gekend werd, wordt,
is er nu soms iemand,
de grenzen met permanent marker aangaat, vervaagt
door een andere, de afstand gedicht

Viviane Rose, 2018

Verwacht vuur

Waakvlam in dieper blauw dan zwart

rillen parel-druppels naar beneden

ruggengraat onder huid over

Op adem op en neer verdampt

klam klampt vast aan omgeving

haar huid kleeft de dauw 

Van zwart blauw lichter wordende 

ijle, maar toch frisse, lucht 

altijd onzichtbaar aanwezig

op waakvlam staan

Vergane dauw geeft 

verwachtingen van heet vuur 

Viviane Rose, 2018

Bankje van verdriet

Je kijkt weg waar je eerder
zelf tranen liet gaan in verwoede
pogingen tot loslaten krampende
diepte van je samenzijn met
een man met zwarte lokken

Nu huilt daar een ander
je loopt voorbij doet alsof
je niet wilt kijken naar jezelf
hoe je daar zat

Haar omhelzen willen
met haar meevoelen
met jezelf

Hij is de enige van wie je na jaren
een kopie wilt tegen komen, maar dan anders
net toch wat anders

—

Als het bankje in donker en in licht
van nabije lantaarnpalen
zich alleen hult, vlij ik mij neer
een stiekem geheim borrelt
omhoog een lach
bevrijdt zich, omhelst mijn lucht

- Viviane Rose, 2018

Zonder ze het weet

Gedwongen mijn kop te verkopen
aan het maatschappelijke marketingsysteem
strak trekken drukt mijn dochter mijn rimpels zichtbaar
is ze vol van liefde voor mijn hoofd

(ik ben je nooit kwijt geweest
zegt de vervorming van de spiegel)

In het scheurloze zitten barsten
onderhuids te knarsetanden om zich vast te bijten
aan zich openbaren

Dagelijkse hervindingen in haar dwingende handjes die over ribbels glijden
een glijbaan van dagen die tellen
In gratie ontkoopt ze het leven, zonder ze het weet
zonder ze het weet

- Viviane Rose, 2018