Het schone zwart

Geschreven voor Barbette als cadeau voor het verwelkomen van een nieuw levensjaar


Met haar ogen koud
Nam ze zijn zwijgen aan
En streek haar liefde voor hem plat
Als horizon voor de toekomst
De kleur trok uit de bomen
De hemel boven haar en de man voor haar werden een zelfde grijs
En daarmee onzichtbaar
In zwart wit vormden zich andere contrasten om op te focussen
De bodem waaruit de rozen nog in lippenrood zich toonden
De schaar in haar hand ontdeed de kleur
Stelen met doorns kwamen onder schoonheid vandaan
En sneden haar handen in onmacht open
Al het rood verdween als voedsel voor de bodem
Tijd zou komen
Dat kleur terug zou keren
Vanuit de diepte
En het zwart zich in haar mascara zou herinneren aan vervlogen tijden