Den Haag, mijn vriend

Den Haag, de arm om mijn schouder
omdat ademen
in nieuwe lucht soms nodig
is het telkens afscheid
van vrienden die nu dat zijn
van anderen
of die vertrokken
net als benen die een dag of twee
later spierpijn het gedane werk erkennen
Oude foto's achter volle ogen
als dia's laten gaan
een klik voor elke persoon en dat ene moment
tot steeds meer stilte
in vandaag brengt
Dat loslaten niet komt door de wil
maar ongevraagd wordt genomen
omdat er geen houvast is
tussen mensen

maar,
ik kende je
je naam
je lege blik
na het volle moment
was gekomen
en gegaan
zijn we
Den Haag, je bent als een vriend
daar achter de duinen
Ik ging de zee voorbij

- Viviane Rose, 2018