Stukjes stad kleven aan

Stukjes stad kleven aan
ze rijgen zich door de maanden
de een na de andere
van Berlijn tot Istanboel
van zwanger
over de blauwe daken
naar Rio en
met tussenpoos is er Lima

Onder draagzak kijken
diep blauwe ronde ogen
Ik red haar
van vreemde handen die
haar wereldvreemde volle
beentjes en armpjes pakken

De pier
kijken we af
tot het zich laat
verblinden in
ondergaande zon

De steden spoelen aan
botsen tegen mij
maken schone verhalen
gaan mee, op reis

Zo ben ik immer
en altijd
op één plek

met haar

- Viviane Rose, 2018