Niets laat los . . .

De leegte omvatte de randen
van het lichaam, toen deze
het huis binnen liep
het tegen huid aan vlijde
Er stonden spullen
vervreemd te zijn
en ogend mooi te wezen

Ik was ooit kind
spaarde bierviltjes
met afbeeldingen van dranken
die ik toen en heden niet dronk

Ik was ooit het kind van vijf
dat haar eigen vader
vertelde helder en zeker:
Ik weet meer dan jou.
Nu ik minder weet
Geloof ik dat ik waarheid sprak

Struikelen mensen mijn,
of is het 'het', leven uit?
Is het moeilijk doen om niets,
kondigt het leven zich alleen maar
heel droogjes aan zo te zijn?

Ik droeg een kroon
van afscheid nemen
krachtig en zeker
waren laatste omhelzingen

Verstrengeld gebleven,
gebleken in mijn bewustzijn

Niets laat los

De knoop wordt dikker
alsmaar
dikker
het ademt soms lastig
vooral in huizen, leegte

Voor omhelzingen
mijn huis uit reizen
grenzen over (en terug)

In leerboeken dik gedrukt
boekenkasten vol
andermans levens,
bedrukt dat dat thuis
in thuisblijven zat

. . . het bleek in afscheid

- Viviane Rose, 2018