Het duister drukte

De rand van je
door fietspad doorbroken
met nog een dun strookje van je
tot aan de weg
en aan die rand
was het geluid te horen
van kettingzagen
en fluorescerende hesjes zichtbaar
om onzichtbare mensen heen

Je werd donker
Je duister groeide
Waarmee je omsloot
alles tot de grens
alles op het fietspad
niet gespaard
.
waar ik ook net
(en mijn gevoelens,
tragiek voor het leven
dat werd afgezaagd,
je blind in je woede geen uitzondering maakte voor mij)

Het duister drukte
verslond mij
door ik laag dook
net niet

Langzaam liet je
het licht
van buiten je
naar binnen
Je ademde weer
lucht

Je was weer het bos
dat ik kende
waarover ik droomde
je was meer
je was de woede
tegen de lust van vernietiging

- Viviane Rose, 2018 (enkele dagen eerder gedroomd, enkele dagen er na gedicht)

Niets laat los . . .

De leegte omvatte de randen
van het lichaam, toen deze
het huis binnen liep
het tegen huid aan vlijde
Er stonden spullen
vervreemd te zijn
en ogend mooi te wezen

Ik was ooit kind
spaarde bierviltjes
met afbeeldingen van dranken
die ik toen en heden niet dronk

Ik was ooit het kind van vijf
dat haar eigen vader
vertelde helder en zeker:
Ik weet meer dan jou.
Nu ik minder weet
Geloof ik dat ik waarheid sprak

Struikelen mensen mijn,
of is het 'het', leven uit?
Is het moeilijk doen om niets,
kondigt het leven zich alleen maar
heel droogjes aan zo te zijn?

Ik droeg een kroon
van afscheid nemen
krachtig en zeker
waren laatste omhelzingen

Verstrengeld gebleven,
gebleken in mijn bewustzijn

Niets laat los

De knoop wordt dikker
alsmaar
dikker
het ademt soms lastig
vooral in huizen, leegte

Voor omhelzingen
mijn huis uit reizen
grenzen over (en terug)

In leerboeken dik gedrukt
boekenkasten vol
andermans levens,
bedrukt dat dat thuis
in thuisblijven zat

. . . het bleek in afscheid

- Viviane Rose, 2018

Het dak van mij

Mijn hoofd
het dak van mij
waar soms dakpannen
los liggen en
een beetje storm
wat eronder ligt
bloot legt,
gaatjes en scheurtjes
water binnen doet
dringen, tot de eerste
bovenste laag waar
de verdieping begint

Emmers halen en dweilen
is te doen vergeleken
het golfplaten dak
dat mijn hoofd soms
wordt, en storm en
al die aardbevingen
verwoest, soms
tot de bodem

Ik bouw weer op
tot een laatste dag

– Viviane Rose, 2018

Het streepje licht op de muur . . .

Het streepje licht op de muur
dat zich een weg vindt
door een kier van het gordijn
vertelt: ik ben niet thuis

Het diep ademen
dat het enige hoorbare
in deze ruimte is
vertelt: ik ben niet alleen

Dagen als deze
verversen mijn geest
maakt vervreemd
van mezelf
in het heden
Schaven het herkenbare
dan weer ruw
dan weer glad

Het herkenbare
scherp gesteld
waarin chaos
vermoord voor rust
En ik begrijp
al deze kanten
pogingen te leren
omgaan te leven

Het streepje licht
laat weten dat het niet
het eigen bed is waar ik lig
en hoe ik eens
het onbekende
eigen maakte,
chaos omarmde

Ik zweef nu halverwege
op weg naar dromenland

- Viviane Rose, 2018