Zo'n dag

Papa, je bent altijd, daar

voor een ander die er niet toe doet

in eigen omarming streel, jezelf

zielig hoopje acteerwerk

Wij vinden het zielig, ook dat

hoe zwaar jij het hebt tegen

de rotsen waar handen je

verwelkomen te redden van je dorst

van een plek van zilt naar zout

mensenbenen nergens voor staan

Ergens in zee

verdrink je in een constante

We zijn de rotsen af het land in

waar kinderen wachten te groeien

de bomen en vogels voorbij

astronautjes in spe en neerkijken

naar een zee van ver weg

- Viviane Rose, 2018

(Een gedicht voor mensen die tegen of voor van alles zijn)

Op de kaft van een kinderboek een meisje
een fles in de hand met erin een brief
de zee voor haar, dat tot ver in haar verbeelding reikt
De brief van hoop tot aan verwachtingen
van vriendschappen met mede-aardbewoners
uit de zee, een leven, een zeemeermin
uit de zee, op een eiland, een eenhoorn
een regenboog aan fantasie

De fles zet ik geschrokken terug
in de kast met meisjesdromen
geen meer in een kapot gaande wereld
van regels en geen plezier
teveel uitgeleefd, té weinig ingeleefd
elke lelijkheid vervangt de andere
de een zichtbaar en de ander ingeslikt

In tweestrijd: welke vrijheden mogen behouden
welk individu ben ik dan
met mijn handen op mijn rug
ruik ik de frisse lucht astmatisch

! maar soms wil ik in een vliegtuig met een zwarte piet om een vuurtje heen dansen in mijn roze niet hema-jurkje terwijl de waterpijp klaarstaat om na de opgelaten ballonnen kleurrijk tegen blauwe lucht er vuurwerk knalt terwijl we de liefde bedrijven met de lelijkheid

– Viviane Rose, 2018