Niet eens bloemen

Woordkeuzes graven mijn liefdesgraf
Als ik wist welke ik moest spreken
Daarmee hem bekoren kon...

Dan was ik made in Japan
Van vlees en bloed zijn bleek ik
Bloedend door één zin

De afwijzing scheurt mijn ziel 
Op de plek waar het ooit mijn hart verving
Nu vult het zich met leegte

Hij nam geluid uit de lucht
Zelfs geen briesje van hoop op leven

Waar hij ooit zaden gaf
Gooit hij geen aarde op het graf na
Niet eens bloemen

Het schone zwart

Geschreven voor Barbette als cadeau voor het verwelkomen van een nieuw levensjaar


Met haar ogen koud
Nam ze zijn zwijgen aan
En streek haar liefde voor hem plat
Als horizon voor de toekomst
De kleur trok uit de bomen
De hemel boven haar en de man voor haar werden een zelfde grijs
En daarmee onzichtbaar
In zwart wit vormden zich andere contrasten om op te focussen
De bodem waaruit de rozen nog in lippenrood zich toonden
De schaar in haar hand ontdeed de kleur
Stelen met doorns kwamen onder schoonheid vandaan
En sneden haar handen in onmacht open
Al het rood verdween als voedsel voor de bodem
Tijd zou komen
Dat kleur terug zou keren
Vanuit de diepte
En het zwart zich in haar mascara zou herinneren aan vervlogen tijden

Verhaal in het kind

In opdracht van Onur Kilincci voor zijn site www.onurkilincci.com

Gesloten ogen openen de mijne verder. Zijn levensadem adem ik in. Hij komt door het oog van de camera dichterbij. Hier wordt het gezegd door te kijken. Dekens worden opzij geschoven, familie en vrienden worden een eigen cultuur, grenzen van landen worden omarmd. Soort van een sprookje, zonder een slecht of een goed einde, alleen alle hedens samen die zijn verhaal vormen.

Je verhaal in het kind

Op blauw omringd door dolfijnen

Zeeen over gaan

Tot liefde naast je slaapt

Het beweegt mij, ik blijf hier nog even stilstaan. Ik word onderdeel van waar ik nooit volledig onderdeel van kan zijn. Alhoewel ik al meer dan tien jaar deelneem aan zijn reis, vanaf de eerste foto meegenomen. Gevangen in zijn verhaal, verlaat ik mijn woorden...

- Viviane Rose

Vinger op de zere plek

Mijn geest geeft mezelf de middelvinger
Haalt de ringvinger uit zicht
Hun vergeef ik direct
Alleen mezelf nooit
Als ik mijn handen steeds
Ophoud in bedelen
Voor liefde

Voor liefde vergaan

Ik speelgoed van onzekere gedachten
In lingerie wachten
Ook in de kou
Twijfels ontwijken
Die rake klappen geven
De bokswedstrijd van hun angsten
Worden monsters
Ze slokken mij op
Verpulveren vrijheid

Claimen

Ja, een vlag
Met grote opdruk
'DIT IS VAN MIJ'
Plant ik in je huid
Nee niet subtiel
Met veel geweld
Claim ik je de mijne:
Je lichaam
Waarin je gedachten

Dit alles
Zeg ik
Zodat ik je angsten
Kan verzachten
Met bovenstaande
Nonsens

Keukentafel

Op zijn Grieks

Borden breken, versplinteren

Vorken en lepels

Samen met de vaas met bloemen

Met 1 haal van tafel geveegd

Til me op de keukentafel

Kleding verspreidt zich als confetti

De kaars glinstert in genot

. . .

We hijgen heftig na

Op mijn borsten verharde

Kaarsvet en meer

Het bed wacht tot we moe zijn

En in beginnend daglicht

Zacht verder vrijen

De bank staart in afwachting

Jaloersig naar de grond

Waar ik je meeneem

Dieper de nacht in

De keukentafel glimt na

Van boter en olie