In kraaloogjes kijken

Laatste zonnestralen zoek ik in de Paleistuin. Het leidt mij naar een ooit eens spierwit bankje. Ik sta stil en kijk in twee kraaloogjes. Ze kijken goedkeurend terug. Ik ga met enige gepaste afstand van hem zitten. Ik weet het gewoon, het is een 'hem'. 

We kijken samen door de bomen naar de zon. Het beertje had hetzelfde gedacht, alhoewel al bruin, toch wat vitamientjes te halen. Ik pak mijn boek en lees zonder gestoord te worden. Berenliefde is berestil zijn wanneer ik lees. Een 'liefde is' cartoon zou het bedacht kunnen hebben.
Wat lachmomenten verder, het is zo'n soort boek, komt een man in pak aangelopen met twee riemen waaraan allebei een hond. Hij pakt de knuffel en zegt in het Engels: my children forgot it. Bijna wil ik corrigeren: him! Ik zeg wanneer hij wegloopt: feels empty... Hij lacht en met de beer, is het laatste zonlicht vertrokken.
Ik mis mijn knuffels.