"Ik vang de bloesem wel op.."

“Ik vang de bloesem wel voor je op hoor, mama!”
Zei ze en keek haar mama
met een zekere blik aan

“Daar is een bloesem boom!'
Ze wijst
en ze herhaalt
geen zorgen hoor
ik vang het wel op

Trots dat ze wel tegen
bloesem kan
Ze het onzichtbaar draagt
als een aureool 

In zoveel liefde
immuun te raken
voor pollen
en monsters onder
het bed
of in je hoofd

Zij jaagt ze wel weg

– Viviane Rose, 2018

Breken aanrakingen af

Cellen breken aanrakingen af
Er ligt overal een beetje man
over de weg waar ik was

Al implodeert het soms
naar mijn hoofd
Waar zinnen uit vraagtekens
onafgemaakt bestaan,
zonder punt

Hoe ik lachte
Terwijl ogen een begin maakten
te vertellen wat ze wilden
Waar ik mijn lichaam
met het geheel aan mij
liet scheiden
En genot was
Er nu twijfel rijst
of ik genoot
Hoe het gelukkig zijn toen
nu ongelukkig zou vallen

Maand na maand mij afbrak,
Maakt mij het mens
wie ik nu ben
Mijn verleden vervreemd,
geraakt, mezelf

De toekomst was toen

Mij zonder wie dan ook
is er stilte
Geen nieuwe, pas gemaakte herinneringen
om af te breken
Geen beetje man

Niets breekt aan
Niets breekt af
(doet niet af,?)

- Viviane Rose, 2018

(Als je moeder wordt . . . is er ook nog poëzie)

Hee, de dag is allang afgelopen
Je bed heeft je vorm al aangenomen
uit protest om nog langer op je te moeten wachten
De kinderloze jaren zijn voorbij
uitslapen net zo

Geen deurbel vraagt
een man binnen te laten
Je schoenen zeggen ssshhhttt
je blijft maar binnen

Danskleding is al verstoft en 'verkleind'
hoe eenzaam en stil en radeloos ook
de warmte van een deken lonkt harder
en daar lig je dan

wat kan dat slapende hoofdje
naast je
de nacht in slaap zoenen

- Viviane Rose, 2018

Stukjes stad kleven aan

Stukjes stad kleven aan
ze rijgen zich door de maanden
de een na de andere
van Berlijn tot Istanboel
van zwanger
over de blauwe daken
naar Rio en
met tussenpoos is er Lima

Onder draagzak kijken
diep blauwe ronde ogen
Ik red haar
van vreemde handen die
haar wereldvreemde volle
beentjes en armpjes pakken

De pier
kijken we af
tot het zich laat
verblinden in
ondergaande zon

De steden spoelen aan
botsen tegen mij
maken schone verhalen
gaan mee, op reis

Zo ben ik immer
en altijd
op één plek

met haar

- Viviane Rose, 2018

Ben ik deze ochtend, waardeloos

Ben ik deze ochtend, waardeloos
met schrale keel en vermoeid ook
door een kind haar eisen
thuis aan het blijven
en twijfelend over gezonde activiteiten
en verwachtingen aan mezelf
die ik soms wil opleggen
zelfs moet

en blijf twijfelen tot er een nacht is geweest
die mij er doorheen heeft gebracht met slaap

Nu we het over slapen hebben. . .
we wachten op bliksem
en de donder die volgt

ze slaapt snel in, om te worden gewekt
haar wens tevergeefs
– de maan was zichtbaar blijven schijnen
terwijl de zon haar halve ronde maakte –
(het weer kun je geschreven niet verwachten)
ze werd in de ochtend wakker
met buiten zon en geen in haar

De dagen mogen als bliksem inslaan
en in ons nadenderen

We willen geen snotneuzen hebben
maar zijn
lachen op topsport niveau
en in deze gegeven vermoeidheid
in diepe slaap ons wikkelen
 
- Viviane Rose, 2018

Ommen, omdat het mijn huis heeft

In Ommen, valt
stof over bezittingen
veiligheid sluit kelen
en rust
een stop, met een kalender
met reeds afgescheurde blaadjes

Wielen draaien richting huis
Ogen op de achteruitkijkspiegel
geef ik gas

ingehouden voet
dit keer geen meer gas geven
de muur lonkt, niet kunnen ontkennen, dat niet het leven heeft
de geremde verwarde
maar thuis, want het is niet alles of niets

het zijn haar ogen waardoor ik zie
waar we heen gaan
daar gaan we

- Viviane Rose, 2018

Den Haag, mijn vriend

Den Haag, de arm om mijn schouder
omdat ademen
in nieuwe lucht soms nodig
is het telkens afscheid
van vrienden die nu dat zijn
van anderen
of die vertrokken
net als benen die een dag of twee
later spierpijn het gedane werk erkennen
Oude foto's achter volle ogen
als dia's laten gaan
een klik voor elke persoon en dat ene moment
tot steeds meer stilte
in vandaag brengt
Dat loslaten niet komt door de wil
maar ongevraagd wordt genomen
omdat er geen houvast is
tussen mensen

maar,
ik kende je
je naam
je lege blik
na het volle moment
was gekomen
en gegaan
zijn we
Den Haag, je bent als een vriend
daar achter de duinen
Ik ging de zee voorbij

- Viviane Rose, 2018