Avondklok (gedicht voor Internationale Vrouwendag)

Ik heb vaak in de nacht gelopen door een stad, Den Haag, Istanboel... alleen als vrouw, naar huis van werk of uitgaan. Veel vrouwen durven wanneer avond en nacht niet alleen naar buiten. Dat is van de gekke, vind ik.
Ik durf wel te zeggen dat ik over dit onderwerp kennis heb... schreef er een gedicht over dat ik heb voorgedragen tijdens Internationale Vrouwendag Ommen.

Avondklok

Geen vrouw zag ik alleen lopen
door deze schimmige straten
en Nederland wordt veilig gesproken
als ik spreek over reizen
voorbij de grenzen en van omliggende landen

Avondklok
deze bestaat nog in demonen
van grijpgrage handen die zeggen
dat het haar schuld nog eens en ten altijd is

Avondklok
want de oorlog is nog gaande
om vrij rond te kunnen lopen

Assepoesters tijden, verloren
muiltjes geven aan treden
voor hem om het te nemen

Als het moet ga ik op blote voeten
door de nacht heen
trotseer blikken die zich kunnen vergissen
want dat is geen blozen-rood, maar een rode-woede
die borrelt als ik deze straten om mijn huis
alleen in angst kan betreden
omdat moeders leren
wees bang
wees gevreesd
voor de man

Dat het tijd is voor vrienden te worden,
voor moeders hun zoons te leren:
wees geliefd en onbevreesd

Geluidloos slaan van avondklokken,
nooit kwam iets vooruit
door het zwijgen in te stellen

Viviane Rose, 2019