Bankje van verdriet

Je kijkt weg waar je eerder
zelf tranen liet gaan in verwoede
pogingen tot loslaten krampende
diepte van je samenzijn met
een man met zwarte lokken

Nu huilt daar een ander
je loopt voorbij doet alsof
je niet wilt kijken naar jezelf
hoe je daar zat

Haar omhelzen willen
met haar meevoelen
met jezelf

Hij is de enige van wie je na jaren
een kopie wilt tegen komen, maar dan anders
net toch wat anders

—

Als het bankje in donker en in licht
van nabije lantaarnpalen
zich alleen hult, vlij ik mij neer
een stiekem geheim borrelt
omhoog een lach
bevrijdt zich, omhelst mijn lucht

- Viviane Rose, 2018